september 23, 2019
Syn paad kroep hy allinne
as trage stikelrûp,
der wie gjin tinken by
doe’t hy oer skulpen hinne glied,
it brutsen hûs fan slakken,
foar ’t gefoel gie dat gewoan:
‘Ik libje want ik krûp.’
Sy ha elkoar traach moete
op it krúspunt fan it reid,
der wie gjin tinken by
doe’t ien de oar tsjin ’t glêde glied,
sa dogge dat de slakken,
foar ’t gefoel gie dat gewoan:
‘Wy libje sa’t it leit.’
september 19, 2019
fan Paul Cézanne*
Hy hat de put derút,
syn hiele libben wie ’t in wrotten
fan de iere moarn oant lette jûn,
de stôk fertelt wat fan de rêch:
ûnder rjocht en boppe krom,
hy hâldt it net sa lang op fuotten.
De hannen freegje om
lang sterk te bliuwen, like sûn
as earder ’t fee en no syn katten.
Hy kaam út tsjerke wei,
hat harke nei de Bibelwurden,
dêr’t net mei te spotten falt, want bûn
bliuwt men oan Adams kromme rêch:
wrotte moast er foar syn brea,
’t bestean wie nei de fal ferhurde.
De hannen yn de bea,
de sûnden binne hjoed ferjûn,
moarn falle grif wer hurde wurden.
* Paul Cézanne (1838-1906)
Skilderij ‘Sittende boer’
Skilderij ‘Sittende boer mei hoed’