oktober 15, 2019
van Knud Baade*
Het zeil ligt nu gestreken,
het heeft zijn werk gedaan
bij daglicht tussen eb en vloed,
voor hem een gunstig teken.
Van laag naar hoog geheven,
zo was het hem gegaan,
hij dacht: de vaart erin, voorgoed
op koers, een waar gegeven.
De vloedlijn kon hij halen,
de boot kwam op het strand
nog bij de laatste rode gloed,
toen ging het water dalen.
Van hoog naar laag gegleden,
dus is hij daar beland
met op de bodem slechts één voet,
zijn blik ging naar ’t verleden.
Zo is hij daar gebleven
met uitzicht op de maan,
een sterk verlangen naar de vloed
om onder zeil te leven.
* Knud Baade (1808-1879)
Schilderij ‘Maanlicht aan de Noorse kust’
oktober 14, 2019
It kaam net út ’e boezem wei,
dan hie de dyk it keare kind,
mar ’t eaze út ’e hichte,
dagenlang itselde liet,
it rûze nei de lichte.
Dêr bleau it stean, dei út dei yn,
dochs kroep it nei in heger peil;
gjin glimke fan de sinne
dy’t it wetter sakje liet…
’t kin yn de hjerst raar rinne.
De optimisten rinne net,
stean blau te klomjen boppe ’t reid,
in healjier op it drûge,
alle jierren ’t âlde liet:
normaal om net te hoegen.
