oktober 8, 2019
van Edward Burne-Jones*
Een naakte rots geeft vastigheid,
reikt hoger dan het vasteland,
is voor de mensheid een behoud,
zij klimt naarmate ’t water stijgt,
haar dank is aan de rots gewijd.
De naakte vrouw is als een bloem,
maar vastgeketend aan de rots
verwelkt zij, niemand die haar houdt
voor wat zij is geweest, er dreigt
uiteindelijk de harde doem.
Tenzij de ridder heeft de moed
geharnast voor haar in te staan,
omdat hij van de mensheid houdt
en van het lot een teken krijgt
dat hij een dubbel naakt ontmoet.
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘De rots van de vloek’
oktober 7, 2019
De keninginne stiet yn ’t wetter,
spegel foar har slank figuer,
mei sulverglâns behongen
om foar status troch te gean,
it leit oan har natuer.
De kombinaasje kin net better:
spegel, tagelyk it bad,
foar ’t ljocht al út ’e fearren;
ûnbeweechlik bliuwt se stean
nei’t sy toilette hat.
Sa stiet sy tusken de lakeien,
blaugriis yn it kreaze pak,
sy wachtsje op har winken
om foar har op jacht te gean,
sa krijt se har gerak…
… de mûzen meie har net lije.
