oktober 30, 2019
fan ûnbekend*
Dan noch de ein, Timoteüs:
no’t myn tiid hast kommen is,
hat gâns folk my sitte litten
dat foar bruorren trochgie,
sa ferrint it libben dus.
Myn bloed wurdt al ta offer stoart
sa’t ús Hear oerkommen is;
wit, de goede striid ha ’k striden,
’t leauwe wis beholden…
myn belidenis yn ’t koart.
Sa’t ik al skreau, it wie in striid:
útrûn ha ’k de wedstriidbaan,
dus fertsjinje ik de krânse
fan de Hear dy’t trochiet
foar betrouber troch de tiid.
* Yllustraasje ‘Lauwerkrânse’
oktober 29, 2019
van Knud Baade*
‘Voor anker!’ werd die dag geroepen,
want het scheepsvolk stond al weken droog
van ’t hete zuiden naar het noorden,
waar de kust hun kronkelbrein bewoog.
De sloep werd vliegensvlug gestreken,
door de branding klapte ’t naar de kust,
waaraan de kronkels zich niet stoorden,
’t brein was voorbereid op drank en lust.
Als vikings vielen zij er binnen,
lieten ook de drank naar binnengaan,
waarmee hun drift versnellend spoorde,
’t kwam wat later op ‘voor anker’ aan.
Na ’t lozen werd er weer gehesen,
dubbel, ’t ging ook om de laatste fles
tot niemand meer de ander hoorde
tot geroepen werd: ‘De klok van zes!’
De sloep werd eindelijk gevonden,
na het kronkelpad de laagte in,
de branding overstemde woorden,
in nog viking zijn had niemend zin.
* Knud Baade (1808-1879)
Schilderij ‘Noorse kust bij maanlicht’