november 12, 2019
van Knud Baade*
Geen sprake van een ankerplaats
bij rotsen die scherp steken
onder water en omhoog,
het eiland is niet te bezeilen
na al weken buitengaats,
terwijl de koers er niet om loog.
Een schip dat koers zet naar het land
van bomen tussen beken
als het aardse paradijs,
let niet op meer dan duizend mijlen:
afstand is de buitenkant,
de binnenkant is wijs op reis.
Het gaat maar door, van eb naar vloed
en weer terug als teken
van voortdurend onderweg;
de diepte laat zich moeilijk peilen
als de storm tien weken woedt,
toch vindt het schip op zee de weg.
* Knud Baade (1808-1879)
Schilderij ‘Het eiland Traena in Nordland’
november 11, 2019
Te lang hat hy by ’t spoardok stien,
wat er yn himsels faak sei,
hy moast it mei in lege mage dwaan,
de skoalbern woene him gjin fretten jaan.
De brêge brocht har wol op wei,
streekrjocht nei syn steanplak ta;
de miuwen fochten om it bernemiel,
hy stie dêr mar mei ’t liif fan rustfrij stiel.
Mar yn in sliepeleaze nacht
hie hy skjin syn nocht fan ’t stean,
syn fêste poaten loek er ien foar ien
omheech, sa sterk as stiel klom mei de stien.
In lange dei hat hy dêr stien,
want gjin poat kriich hy fan ’t plak,
de skoalbern rûnen narjend by him lâns,
fan ’t warber wurkfolk kriich er noch in kâns.