november 22, 2019
van Vincent van Gogh*
Zijn hoofd omlijst door haar en baard,
de snor gebogen naar de kin,
zijn ogen ernstig, ingekeerd,
de oren op geluid gericht,
zijn geest is nu nog niet bezeerd.
Zijn kunst was geen bespreking waard
in Arles… had het nog wel zin
om in gemeenschap door te gaan?
Hij hield zijn oren eerst nog dicht
voor wie hem niet in ’t licht zag staan.
Zijn hoofd omlijst door wit verband,
nadat de hand geen stuur meer had,
’t mes ging van baard naar snor naar oor;
voor niemand was het een gezicht,
voortaan ging hij voor dwaze door.
* Schilderij ‘Zelfportret’
Schilderij ‘Zelfportret’
november 21, 2019
Op in pylder stie sy út te sjen
oer grêft en boatsjes hinne,
draaiend op har linkerfoet
mei ’t each op ’t rizen fan de sinne.
Fan de hichtedûns wie sy in fan,
foar lykwicht yn it libben
hold sy altyd foet by stik
mei grutte kâns op stive ribben.
Party wenten stiene oan de grêft
en leine yn de spegel
fan it wetter; ’t wie har goed,
want dûbelop wie faak de regel.
Yn de hichte lei har eigen krêft,
sy koe it net begripe
dat in boat keas foar de kick
nei ûnderen, ’t wie net har type.
