november 26, 2019
van Vincent van Gogh*
Juist was ze aangesproken,
wel op afstand, zonder meer,
door iemend met papier en potlood,
’t kwam op haar staande houding neer.
Ze had de herfst geroken
van de bomen, nog niet kaal,
en wilde bonte kleuren rapen,
geschikt voor meer dan één verhaal.
Zelf was ze schilderachtig,
’t waren woorden van mijnheer,
die schetste onder dubbel zwijgen,
’t kwam op voortdurend stilstaan neer.
Opnieuw werd er gesproken,
weer op afstand, met gebaar:
‘Bedankt!’ Ze ging weer kleuren rapen,
zijn potlood wees niet op gevaar.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Meisje staande onder bomen’
november 25, 2019
Hy lit him net op sleeptou nimme
troch wat âld is of modern,
syn trije tsjillen ha him brocht
op ’t plak om feilich oan te lizzen,
dêr’t er niis om socht.
Gjin trochfeart hoecht er frij te hâlden,
elkenien kin by him lâns,
hy makket him al lang net breed,
mar hjoed hat hy it foar it sizzen,
hâldt twa angels beet.
Hy lit gjin foarn of snoekbears swimme,
hâldt de trochfeart oeren ticht,
ûntkomt as baas oan elk ferbod,
kin sels de swierste lêsten risse,
fange is’t gebod.