november 7, 2019
fan Andrey Ryabushkin*
De wyn skuort oan de touwen,
mar de klokken liede net
op dizze grauwe neijiersdei,
dit jier lûkt stadich nei de ein…
wa sil dêrnei noch rouwe?
It godshûs op ’e hichte
skôget rûnom oer it fjild
op dizze grauwe neijiersdei,
syn lêste oere is net slein,
foar ivich is it stichte.
De klinte yn de lichte
sjocht al jierren by him op
as tuskenhillichdom op wei
omheech, troch Kristus’ feint foarsein
dy’t wit fan himelsk hichte.
Syn geast lûkt oan de touwen
alle dagen fan it jier,
mar yn it godshûs bliuwt it stil,
hysels lûkt stadich nei de ein
folslein mei godsfertrouwen.
* Andrey Ryabushkin (1861-1904)
Skilderij ‘Tsjerke’
november 6, 2019
fan ûnbekend*
Sprek, Titus, mei de sûne lear
de generaasjes earlik ta,
net inkeled manlju, froulju, jong en âld,
ek slaven moatte ’t boadskip ha.
De âlden moatte ’t foarbyld jaan
oan jongelju fan: doch it sa!
Dat byld wurdt trochjûn oan de bûtenwrâld,
’t is mei dyn sprekken wol te dwaan.
De slaven sprekst der ek op oan
dat sy in goede hâlding ha
foar harren master oer, want dy ûnthâldt
dan net syn soarch oan har, no sa!
Sa moatsto sprekke, Titus, lear
de generaasjes Kristus’ wei,
dy’t útkomt by de folle hearlikheid,
dan komt it mei dysels ek klear.
* Yllustraasje ‘Titus’