december 17, 2019
van Vincent van Gogh*
Het was geen vraag waarheen
hun stap de vrouwen bracht:
hetzelfde rondje om de kerk
bij ’t vallen van de avond,
daarna bracht de één de ander thuis:
‘Ik wens je weer een goede nacht.’
Het oog bleef op het pad,
sloeg op de stenen acht,
zodat de voet bleef aan het werk,
geen stap werd onderbroken,
daarna bracht de ander één naar huis:
‘Ik wens je weer een goede nacht.’
De mond ging onderweg
voortdurend op en neer,
geen oog dat hemelwaarts bewoog,
zodat de populieren
onbewogen zwegen over thuis,
ze keken op de kwebbels neer.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Rij populieren’
december 16, 2019
Wa docht my wat
hoe’t ik hjir stean
en hâldt it stiel beset
salang’t it my sa past,
myn wil is wet.
Men kin my wat
wylst ik hjir stean,
gjinien foar my yn ’t plak;
salang’t it stiel net barst,
bliuw ik yn ’t pak.
Myn pak is swart,
stekt ôf tsjin wyt,
in keninklik ferskil,
ik fiel my fûgelfoarst,
sterk is myn wil.
As stiel sa sterk,
dêr’t ik op skyt
en flean dan frij-út op,
omdat it fan my moast,
sa woe myn kop.