december 27, 2019
fan Filippo Tagliolini*
Ouranos’ bloed wie harren mem,
dêr’t sy út berne waarden,
meunsters foar gjin goaden bang,
noch minder foar gefaren,
har slangeskonk hie net in rem.
Gigantysk wiene harren lea
om bergen te fersetten,
rotsen fuort te slingerjen,
ferlizzend Zeus syn swetten,
sy hearsken oer it Grykske gea.
Mar Zeus hie ’t net op harren stean:
Giganten tsjin de goaden
gie tsjin alle regels yn,
gjin sprake fan akkoarden,
it moast op striid om macht oangean.
It waard in striid om it bestean
fan goaden of Giganten,
sa’n gefjocht hie der nea west;
Zeus wist op ’t lêst fan wanten,
hat meunsters gjin akkoarden bean.
De slangekoppen fan Typhon
begroef Zeus yn mem Ierde.
* Filippo Tagliolini (1745-1809)
Byld ‘De fal fan de Giganten’
december 26, 2019
fan Caspar David Friedrich*
Lit it skip mar fierder farre,
’t aventoer bart fier fan hûs,
al silend oer de kleare kym,
dy’t opskoot… wa wit wêr oan ta,
de moanne wiist de krekte koers.
Lit it anker hjir mar bliuwe,
’t is net nedich foar dit skip,
dat silend trochgiet as in skym,
gjin minske wit noch wêr oan ta,
foar ’t anker is de see te djip.
Kin it krús de reis ferklearje
no’t it net mear beaken is
fanwege ’t farren sûnder kym?
’t Moat fierder, op ’e kosmos ta,
de koers is foar de moanne wis.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Skilderij ‘It krús by de Eastsee’