december 31, 2019
van Vincent van Gogh*
De haven is niet mijn domein,
geen kind hoef ik te voeden
op een boot door stoom gevoed,
iets verder moet ik zijn.
Een buurvrouw hield mij aan de praat,
van acht de lieve moeder,
’k heb de laatsten nog gevoed,
was dag en nacht paraat.
Zij had het over rook en stoom,
de stoomboot als een loeder,
al dat nieuwe, zwart als roet,
was als een nare droom.
De wolken speelden ook nog mee,
’t geheel dreef haar tot woede:
‘Dat dit in de haven moet,
’k blaas stoom af met mijn nee!’
Ik moet niet in de haven zijn,
maar bij een lieve moeder
die gevraagd heeft of ik voed
haar kind, dus ik verdwijn.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘De min’
Schilderij ‘Gezicht op de haven van Antwerpen’
december 30, 2019
It slacht der as de bliksem yn
by my: de frijheid wurdt wer troffen
troch de macht dy’t gjin beheining ken:
diktators litte ’t byld ûntploffe.
Lykas mynhear de presidint,
dy’t fan gjin rjochte wegen witte
wol, de leagens sprekke elkoar skjin,
de smoargens rint troch buormans strjitte.
De tonger rôlet oer de wrâld
en lit de bange frijheid trilje;
wa’t tiran wurdt, sprekt him út: ‘Ik bin
de earste om ferset te stiljen.’
It slacht wer as de bliksem yn
as ’t Frijheidsbyld fan ’t plak feroare
is, ik hear har stille stim: ‘Ik rin
om hjir de frijheid oan te boarjen.’
