januari 21, 2020
van Vincent van Gogh*
Ik keek de wereld kritisch aan,
kreeg af en toe de rook voor ogen,
die ikzelf naar boven blies.
Het was Parijs in wazig licht,
de stad die had geen mededogen
met een schilder in de mist.
Toch was het niet van lange duur,
voor het gevoel slechts ogenblikken,
daarna had ik weer ruim zicht.
Montmartre gaf de kleuren aan,
’t ging zonder wegen, zonder wikken,
want de rook ging op in vuur.
Ik keek en zonder kritisch oog
kon ik op ’t eigen uitzicht bogen,
had zo voor Parijs beslist.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Zelfportret’
Schilderij ‘Gezicht op Montmartre’
januari 20, 2020
It iere ljocht skoot oer it grien,
klimt by de beammen op
en set de loft yn ’t skiere blau,
’t hat no syn bêst al dien.
Mar better wurdt it as de tiid
skoot fierder troch de moarn,
dan klimt de sinne nei it blau
dat djipper is fan toan.
Dan sjocht men dat de boer syn mais
fan ’t jier heech klommen is,
gjin greide hat it better dien,
de priis rint op nei seis.
Sân is it maksimale tal
foar boer en boarger… top!
mar ha sy foar ’t klimaat ynstien?
’t Stof stiket har yn ’t krop.