februari 17, 2020
It moast der wol fan komme,
sa giet it troch, want troch de tiid
nimt ôf de hoop op blêdbreed grien
en glimmend brún, de tiid hat nommen.
De blêden falle gatten
yn, ’t is al wer it âlde liet
fan wat earst opkomt, dan is ’t dien,
dat troch de tiid sil ’t wol sa moatte.
Ferheard sjocht op de minske
as stof de woartels stikke lit,
hy hat de tiidgeast net ferstien,
mar tocht allinnich oan syn winsken.
Dan leit it sa derhinne,
it skûtsje dat net better wit
as dat de tiid is fierder gien,
sa sil it nea in priis wer winne.
februari 16, 2020
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
De oarloch hie in wreed gesicht,
sloech wûnen yn de sûne hûd
en skeinde mannich antlit:
gjin gesicht, mar wie ’t foargoed?
It griisde Harold Gillies oan
dat in soldaat gjin hûd mear hie
dy’t him ta minske makke,
as sjirurch wist hy wol rie.
De sûne hûd kaam op it plak
dêr’t gjin gesicht werkenber wie,
it koe yn foarm wer komme
troch wat de plastysk dokter die.
Sa wiisde Harold Gillies oan
kollega’s de gesichts-technyk:
fan foarmleas nei werkenber
minske, sa de wrâld te ryk.
* Foto ‘Harold Gillies’
** Foto’s ‘Pasjinten fan Harold Gillies’
