april 21, 2020
van Vincent van Gogh*
Hier lig ik op één kussen,
hoewel er wel een tweetal ligt
om met een ander weg te dromen
met open ogen, haar gezicht
laat zich niet zien, het moet nog komen.
Wat kan ik anders kussen
dan de doeken aan de muur,
die zwijgen, want wat zou het baten
als er eentje neerkwam voor een uur
om in verbeelding mee te praten?
’t Verlangen kan ik blussen
met de kleuren op het doek,
want anders zou ik blijven gloeien,
wachtend op een nachtelijk bezoek,
dat met haar kussen mij zou boeien.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Slaapkamer van Van Gogh te Arles’
april 20, 2020
De boegen ha it holden,
’t kreake wol sa no en dan;
om’t jier nei jier begûn te sprekken,
waard er njonkelytsen in âldman.
Hy folge net de moade,
bleau it leafste autentyk,
wat koe him minder gong ferrekke,
alle skippen wiene net gelyk.
Wat moast er mei in koade,
’t gie him om in goede feart,
de weagen ûnderweis te brekken,
oan syn registraasje hie er neat.
Wol sprekt him oan in oade
út respekt foar wa’t er is:
âldman, dy’t soms begjint te lekken,
wat net moat, it makket him ûnwis.
Krekt dêrom leit er foar de
helling, ’t giet om syn prostaat,
grif is er nei in operaasje
wer de âlde, dêrby hat er baat.