mei 22, 2020
fan Bartholomeus Spranger*
Hy wie de soan fan Hermes,
Aphrodite wie syn mem,
mar beide lieten him allinne
op berch Ida, dêr’t hy grutbrocht waard
troch nimfen… dûbel soe ’t ferrinne.
Al jong teach hy de wrâld yn,
harkjend nei syn eigen stim:
‘Do kinst fan nimfen neat mear leare,
folgje op ’en paad dyn eigen aard!’
Dochs woe ien nimf mei him ferkeare.
Salmakis wie fereale.
mar hy fielde neat foar har;
doe’t hy him wosk yn streamend wetter,
waarden beide ien mei dûbel aard:
hermaphroditos… wie dit better?
’t Wie better as in heale,
want wa’t dûbel is, hat kar
út man en frou, it kin frjemd rinne.
* Bartholomeus Spranger (1546-1611)
Skilderij ‘Hermaphroditos en Salmakis’
mei 21, 2020
fan ûnbekende namme*
Elk hat in byld fan nei de dea:
fan opstean foar de ivichheid,
in ljocht bestean of stean yn ’t fjoer
of ’t lichem wurdt ta stof of jiske,
úteinlik bliuwt der neat fan oer.
Sjoch Petrus mei de himelkaai,
dêr’t hy de doar mei iependocht
foar minsken dy’t dan fierder gean
nei Kristus mei syn iepen earmen
en hilligen yn kreaze klean.
Sjoch hoe’t de duvels mei in swaai
de sûnders driuwe yn de hel,
dêr’t flammen brâne op ’e lea;
fan pine klinkt in kleiend kjirmjen,
de oergong nei it ljocht komt nea.
Elk hat in byld fan nei de dea,
it komt úteinlik derop del
dat nimmen wit fan heil noch skea.
* Master fan it Marijelibben
(wurke yn Keulen fan 1460-1490)