mei 11, 2020
Al iuwen wit de wittenskip:
de ierde is net plat, mar rûn
en draait syn baantsjes om de sinne;
yn ’t hielal is ’t rûntsje mar in stip,
dy kennis kin men net omhinne.
Al earder hie de wittenskip
it witte kind: rin nei de mar,
want sjoch, de kym rint yn in bôge;
op bekend gebiet krijt men dan grip
op hoe’t it sit, men hat sels skôge.
Dochs rin net fierder as it kin,
al nûget ek it blauwe boerd
fan heit en soan, de generaasje
dy’t noch fierder sjocht, it hat gjin sin
dat wetter wurdt ta in frustraasje.
mei 10, 2020
fan ûnbekend*
Natuer, privee en polityk,
de fraach is: kin it alle trije
of makket men de bêste kar?
It libben is oan kânsen ryk,
men kin der net genôch fan krije.
Paul Langevin gie foar natuer
en frou en bern, it waarden fjouwer,
syn twadde kar kaam net oan bar;
mei syn natuer wie hy sekuer,
oan Albert Einstein wie er trouwer…
… as oan syn frou en fjouwer bern,
Marie Curie koe sprekken lije,
mei syn natuer hold hy fan har;
de wittenskip gie net ferlern,
dêr koed er net genôch fan krije.
’t Lûd fan nazisme stie him tsjin,
syn sonar heinde de gefaren
op, sa bedarre hy yn ’t far
fan ’t kommunisme, want: ‘Ik bin
ûntkommen oan de heechste baren.’
* Foto ‘Paul Langevin’