juni 3, 2020
fan ûnbekend*
In mjitstok kriich ik yn de hân
om de timpel op te mjitten,
mar it foarhôf net, dat is it plak
foar alle heidenfolken,
dy’t de stêd as púnheap achterlitte;
twa tsjûgen seach ik kommen
mei sekken om it faaie liif,
mar wol ha sy de macht
oer wetters en oer wolken,
ek om pleagen op te roppen;
is har tsjûgenis folbrocht,
dan komt it Ofgrûnbist
om harren om te bringen,
wat giet yn tsjin tsjûgenis en rjocht;
har liken lizze op ’e strjitte
foar it each fan alle folken,
sy sjogge ’t drama oan mei nocht;
God bringt wer libben yn de tsjûgen,
ropt har nei de himel ta,
’t spytgnyskjend folk is kjel,
noch kjeller wurdt it by it stjitten
fan de ierde as sântûzen deaden falle,
de rest jout him by’t needlot del
en earet God.
* Yllustraasje ‘Twa tsjûgen’
juni 2, 2020
van Vincent van Gogh*
Nog altijd rook ik pijptabak
als tegenwicht voor wat verloren is
in slechts een ogenblik,
in rook laat ik die tel opgaan,
geen denken aan ’t gemis.
Ik hou na ’t voorval mijn gemak,
ervoor zag ik het mij ontgoocheld aan,
kreeg van Gauguin een tic,
zodat ik naar het scheermes greep
en liet een tel mij gaan.
Nu ga ik voor een warhoofd door,
omdat de doek nogal verkreukeld zit,
een nadeel voor ’t gehoor;
ook is mijn zelfbesef om zeep
door zijn gebroken wit.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Zelfportret met verbonden hoofd’