juni 9, 2020
van Vincent van Gogh*
De bomen zijn nog even kaal
als toen ik opgenomen werd,
geen bloem bloeit in de perken…
had men in de tuin gesnoeid,
dan hoorde men mijn bloed-verhaal.
Ik snoeide wel, mijn linkeroor
werd mij in ’t wild geraas teveel,
ik kon niet langer werken,
’t overblijfsel heeft gebloeid,
maar wat eerst rood was, kwam iets voor.
Dus nam ik het niet vrolijk op,
verzette me met hand en tand,
verloor het van de sterken,
want ik was te zeer vermoeid,
had bovendien een zere kop.
Nu zit ik in de galerij,
want binnen werd het me teveel,
ik moest de tuin verwerken,
die me door de goudvis boeit,
een ogenblik, dan is ’t voorbij.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘De tuin van het ziekenhuis te Arles’
juni 8, 2020
It hat syn tiid net hân,
al is ien laad derút,
it hat in stânplak krigen
tusken ’t grien, der efkes út.
It freget om in hân
dy’t skriuwt oer it ferrin
fan tiid, in hiele rige
dagen, wat dan bliuwt, hat sin.
Sjedêr, it hold al stân,
der kaam sels by in fyts,
de skriuwer sil net lige
oer wa grut is en wa lyts.
Wa’t lyts is, hat tabak
fan wat yn ’t pûdsje siet,
hy lit him net bedrige
troch wat faak yn reek opgiet.
Wannear it ûnderdak
is, wit de grutte net,
it tiidsferrin sil ’t leare,
grutten ha har eigen wet.