mei 27, 2020
fan ûnbekend*
Doe klonk trompetstjit seis
en liet in stim him hearre:
‘Meitsje los de fjouwer ingels,
dy’t fêstbûn sitte by de Eufraat.’
Dy ingels stjoerden ’t hynstefolk op reis,
de ruters klaaid yn pânsers,
fjoer- en donkerread en swevelgiel,
foar har taak alhiel paraat,
de hynders mei in liuwekop,
de bek fol fjoer en reek en swevel,
de sturt bewegend as in slang,
se jagen sa it minskdom op,
in tredde part moast stjerre,
it needlot wie har diel,
de oaren waarden doe wol bang,
mar net foar lang, sy giene troch
mei har praktiken, dy’t net hearre
foar te kommen ûnderweis.
* Yllustraasje ‘Ruters bringe it folk om’
mei 26, 2020
As de maitiid nei de simmer rint,
dan klimt it giel de hichte yn
en konkurrearret mei de beammen,
pronkjend mei allinnich grien,
sadat de berm oan diskant wint.
Lit it grien fan greiden rûnom sjen:
der is gjin hope op ’e bloei,
omdat de kij allinnich Ingelsk
frette, mei it Frysk is ’t dien,
dy kost hat it globaal ferlern.
As de maitiid nei de simmer rint,
dan freegje tuorrebouten oan
de wyn har siedden mei te nimmen,
hoopjend op takomstich grien
en brún, ferdûbeling fan tint.
