juni 2, 2020
van Vincent van Gogh*
Nog altijd rook ik pijptabak
als tegenwicht voor wat verloren is
in slechts een ogenblik,
in rook laat ik die tel opgaan,
geen denken aan ’t gemis.
Ik hou na ’t voorval mijn gemak,
ervoor zag ik het mij ontgoocheld aan,
kreeg van Gauguin een tic,
zodat ik naar het scheermes greep
en liet een tel mij gaan.
Nu ga ik voor een warhoofd door,
omdat de doek nogal verkreukeld zit,
een nadeel voor ’t gehoor;
ook is mijn zelfbesef om zeep
door zijn gebroken wit.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Zelfportret met verbonden hoofd’
juni 1, 2020
Hy neamt himsels de presidint
en mient hy kin de hiele wrâld oersjen
fan hjir nei dêr en wer werom,
wol ha dat elkenien him ken.
Hy neamt himsels yntelligint
en mient fan him is elkenien in fan,
de oar is yn syn eagen dom,
hy is it dy’t de stimmen wint.
Syn eigen stim is wol bekend:
in krassend lûd dat gjin betsjutting ken,
fan hjir nei dêr en wer werom,
hy fynt dat hy him nea fersint.
Hy sjocht de beam as monumint,
op deade tûken lit er him ’t leafst sjen,
as ’t útkomt, neamt er him blank from,
de fraach is… wurdt sa’nien demint?
Hy neamt himsels in blanke fint,
mar wjukket mei in swarte geast, ferlern
is ’t folk dat wjukket like krom
en folget sa de presidint.