juni 16, 2020
van Vincent van Gogh*
Hoe zou de boom zich voelen
die al jaren lang olijven draagt
om mensen bij te voeden…
zou het zijn dat hij soms klaagt?
Ik hoor hem zelden klagen
over kromme stam, zwaar bladerdak,
olijven zijn de goede
vruchten, dragen is zijn vak.
Hoe kan ik altijd dragen
alle vruchten door de jaren heen
geschilderd, soms met woede,
doeken voelden aan als steen.
Geen straatsteen wilde vruchten
kopen, want producten van mijn geest
verschrompelen het goede,
zei men… ’k ben er dus geweest.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Olijfbos met witte wolk’
juni 15, 2020
Al iuwen stiet er as in hûs
sa fêst mei syn twa tuorren,
teken fan stânfêstichheid;
de fijân komt net fierder
as de Kolk, mar ’t is de werklikheid
dat net in kûgel trof syn muorren.
Sa gie de striid oan him foarby
en hie er it net swierder
as it sintrum fan de stêd.
Al jierren hinget er yn ’t seil,
de lytse wetterpoarte,
teken fan in flugge feart;
wa’t striidber is, komt fierder
as de siler fan ‘it wurdt hjoed neat,
mar om it meidwaan sil ’t wol moatte’.
De poarten bliuwe wol bestean,
stânfêstich of fleksibel,
beide teken fan de stêd.