juni 22, 2020
Poseidon is syn namme,
god fan it hynder en de see,
dêr’t hy geregeld opdûkt
om it skipsfolk acht te slaan,
hy is ta bystean ree.
Hy hat neat mei rivieren,
kanalen binne him te smel,
it is de see dy’t oan him
lûkt, de hynders sil er jaan
de spoaren mei de yell:
‘Hop, hop, myn dryste dieren,
seehynders ha de gong deryn,
elk swyn is ien tefolle,
lit dat bist mar yn de waan
dat ús bestean is skyn.
Wat seit myn goadenamme,
skreaun op in skip foar it kanaal?
Neat oars as skyn en misbrûk,
op ’e see ha ik de baan
te skinken kleare taal.’
juni 21, 2020
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
Goed fjirtjin dagen, langer net,
liet Spartakus syn reade tosken sjen,
Spartaansk as Sparta yn ’t ferline;
de Earste Wrâldkriich wie ferlern,
gjin tiid om wûnen te ferbinen.
Foar rêstich oerlis wie ’t te let,
de wapens woene wat te sizzen ha,
lykas dy fan de Bolsjewiken;
it moast op ’t kommunisme ta,
de heilsteat sûnder al dy riken.
Yn Dútslân brieken stakings út,
it wapen fan it proletariaat,
troch ’t leger is op wurkers sketten;
it waard in saak fan haat tsjin haat,
de barrikades skeinden wetten.
Karl Liebknecht, Rosa Luxemburch,
de lieders fan it Spartakus-geweld,
foar har waard it in desyllúzje,
har dagen wiene al gau teld
troch skotten fan de eksekúsje.
* Foto ‘Spartakus-opstân’
** Foto ‘Karl Liebknecht en Rosa Luxemburch’
