juli 21, 2020
van Vincent van Gogh*
Laat mij maar verder lopen
dan de kachel met zijn pijp,
die twee keer is verbogen,
anders heeft hij geen bereik
naar boven, gaten blijven open.
Mijn oorschelp is verdwenen,
maar het gat blijft wel intact;
ik tracht met beide ogen
zorg te dragen voor ’t bereik
rondom, veel verder dan mijn benen…
… me naar het kruisbeeld dragen,
dat blijft hangen aan de muur,
het beeld van eeuwig sterven,
hier al binnen mijn bereik…
men telt in deze zaal zijn dagen.
Laat mij maar verder lopen,
door de deur, ik stop de pijp,
niets kan mijn gang bederven,
niets valt buiten mijn bereik,
want alle zinnen heb ik open.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Ziekenzaal in het
ziekenhuis te Arles’
juli 20, 2020
De wiisheid, beitele yn stien,
sprekt iepen sielen oan
mei wurden dy’t djip reitsje
om sa steviger te stean.
No sit er, mar earst hat er stien,
noch wankel yn de moarn,
want soe er it wol meitsje
om mei wiisheid foar te gean?
Hy slacht net op foar Socrates,
de master op it plein
dy’t freegjend wiisheid learde
oant er dronk it dwaze gif.
De dei troch jout er trou syn les,
dêrmei is it net sein,
want doe’t de tiid rap kearde,
rekke earst syn stânplak wif.
Sjedêr, de wiisheid hongen oan
de muorre, jout no sicht
op hoe’t de wrâld leit oan de
fuotten fan wa’t iepen stiet.
