augustus 26, 2020
fan Hans Memling*
In wite troan kaam my foar eagen,
dêr de Rjochter op, foar syn gesicht
gjin himel en gjin ierde mear,
mar inkeld boeken, doe noch ticht.
It deaderyk joech earst de deaden
oer, lykas de weagen fan de see,
sa kaam der yn de dea in kear,
se stiene foar it oardiel ree.
Doe sloegen alle boeken iepen,
dat fan ’t libben kaam der ek noch by
foar ’t oardiel: straf de ien en ear
de oar, de lêste rekke frij.
It deaderyk waard yn de fjoerpoel
keild, wat trochgiet foar de twadde dea,
dêr kamen alle kweaden gear,
foar har wie fjoer it deistich brea.
* Hans Memling (sirka 1430/1440-1494)
Trijelûk ‘it lêste oardiel’
augustus 25, 2020
Rûnom is hy no beknotte,
rikte eigenwiis te heech
om twirren op te heinen,
wat him rûzjend sjonge liet…
mei syn stim foel net te spotten.
Hoe lang moat er no noch swije
foar’t it grien him sjonge lit
syn lieten mei refreinen?
Wit dat gloarje nea fergiet,
grif sil hy syn stim wer krije.
Op ien earm sit no de kobbe,
stânplak foar it fiere sicht;
oer dakken, strjitten, pleinen
kriest er arrogant syn liet:
‘Leaver ha ’k de grutte dobbe.’
