september 1, 2020
van Anton Mauve*
Zijn kleur is als de lucht,
weerspiegeld in het water,
parallel aan ’t modderpad,
dat naar de einder leidt,
zijn eindpunt haalt hij later.
Hij sjokt eerst heen, dan weer
terug, zijn taak is slepen
met de jager op zijn rug,
onwetend hoe hij lijdt
vanwege al die schepen.
Zijn zwarte maat loopt op
het gras en heeft geen jager
op zijn rug, wordt dus niet nat
van plas of zweet, maar slijt
zijn dagen tot de slager…
… hem bevrijdt… het zit erop.
* Anton Mauve (1838-1888)
Schilderij ‘Het trekpad’
augustus 31, 2020
Wa kloppet by it stedhûs oan
oars as om ’t ien of oar bewiis?
It hat te krijen mei identiteit
om te bewizen wa’t men is,
wat alles oer de mienskip seit.
Sy kloppet sittend op ’e doar,
gjin kwestje fan in handicap,
mar sa te sjen fan har identiteit,
fol fjoer slacht sy net ien kear mis,
wat alles oer har keunstwurk seit.
Har klopjen is in hiele keunst,
slút by it iuwenâlde oan,
sy sit op it moderne ‘fjoer.nl’,
dy kombinaasje kloppet wis;
op slach leit sy de hammer del…
… as ’t keunstwurk nei har wêzen is.