oktober 1, 2020
fan ûnbekend*
Wat moast ik kenne en wat kinne,
kennis opdwaan om dêrnei te dwaan
wat út ’e wittenskip weikaam?
Uteinlik soe it my neat jaan.
It gie ynienen troch my hinne:
soe genietsje my foldwaning jaan?
Dus meitsje wille, want dan witst
dyn slach de oeren troch te slaan.
Mei laitsjen koe ’k de slach net winne,
ûnsin, want sa kaam it op my oer
en wille makke ek neat út…
genietsje hie in koarte doer.
De wyn dan mar, dat moast wol kinne
sûnder dat ik dronken wurde soe;
de dwaasheid kaam men sa benei
om út te sykjen wat noch koe…
… foar minsken dy’t it goed ha wolle
yn it koarte skoft fan hjir op wei.
* Yllustraasje ‘Laitsje’
september 29, 2020
van Vincent van Gogh*
Terwijl ik schilder, krijg ik spijt,
niet over deze beide meiden,
hoewel die ene met haar blik
mij minder inspireert dan haar vriendin,
die mij is toegewijd.
Mijn spijt betreft een eerder zicht:
op meisjes in de Borinage
en jongens in de kolenmijn,
zij kwamen uit een ondergronds gezin,
getekend door de plicht.
Ik had toen doek, palet, noch verf,
sprak over God met vrome woorden
en wilde zo een voorbeeld zijn,
maar beeldend bezig zijn had veel meer zin
dan stilstaan bij bederf.
Het spijt me dat het was te vroeg
voor steenkoolvegen op gezichten,
het zwart waarover ik beschik
nu ik de meiden schilder, de vriendin
die mij mild gadesloeg.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Twee kinderen’