oktober 27, 2020
van Vincent van Gogh*
Zij lijkt in niets op Sien,
die wel voor hoer moest spelen
om zich van eten te voorzien,
opdat haar kroost in leven bleef.
Zij stak zich in het wit,
een engel die gaat spelen,
omdat zij zonder zorgen zit,
haar overtuiging is: ik leef.
Ik heb voor Sien getracht
om met haar op te leven
als trouwe vriend voor dag en nacht,
mijn overtuiging was: ik geef.
Zij zit nu op de kruk,
voor mij begint te leven
wat ik ervaar als haar geluk,
’t geluk waar ik al lang naar streef.
Zij lijkt in niets op Sien,
toch laat zij mij beleven
wie ik een tijd niet heb gezien:
de vrouw bij wie mijn hart niet bleef.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Margerite Gachet aan de piano’
Schilderij ‘Sorrow’
oktober 26, 2020
As jonkje slagge ’t al net bêst,
it spronkje boppe ’t meanfjild út,
it draven mei de oare bern
om ’t bêste plak oan mem har boarst…
sa wie er altyd lêst.
Hy hie ’t gefoel as siet er fêst,
wylst maten giene folút los,
syn loop wie net om oan te sjen,
hoewol’t syn mem sei dat er moast…
hy stie der altyd nêst.
Syn ôfskie makke hy net mei,
de oaren misten him ek net,
mei him gie ommers neat ferlern;
fêst siet er, mar net al te lang…
hy rekke samar wei.