oktober 9, 2020
fan Peter Paul Rubens*
De soan fan himel en fan ierde
kaam yn opstân tsjin syn heit,
snie mei de sichte ôf ’t orgaan
dêr’t hy syn Gaia mei befruchte,
wat alles fan syn wredens seit.
Syn broers en susters naam er finzen,
sleat har yn de ierde op,
hy kriich as kening sa rom baan,
seach yn syn eigen bern ek hearskers,
noch heger sette hy it krop.
Sa friet er daliks nei de berte
op ’t ûnskuldich eigen kroas,
behalve Zeus, dy soe syn slach slaan
troch Kronos daliks op te sluten,
it koe net oars, dochs waard it oars.
Soan Zeus sleat mei heit Kronos frede,
dy’t in goede kening waard,
de oarder kriich troch him rom baan,
symboal fan Kronos waard de sichte,
de fjildfrucht joech him nocht en baat.
* Peter Paul Rubens (1577-1640)
Skilderij ‘Kronos fret syn bern op’
oktober 8, 2020
fan Francisco de Goya*
De Manzanares rôp: ‘Nei bûten,
harkje nei myn rûzjend liet,
lit achter jim de drokte fan de stêd,
rin oer de heuvels nei my ta,
wat goed is foar jim sloppe kûten.’
Se kamen man- en ek froumachtich
op it trochgeand rûzjen ôf,
it liet dat harren nûge foar de dûns,
it gie doe los mei twa by twa,
de Manzanares fûn it prachtich.
Fan ’t skaad kaam ’t selskip yn de sinne,
wylst de mage gnoarre ’t liet
fan nei de dûns bist roppich, wurdst wer sêd,
dan moatst it fan de picknick ha
en litst dêrnei it wetter rinne.
* Francisco de Goya (1746-1828)
Skilderij ‘De dûns oan de igge fan de Manzanares’
Skilderij ‘De picknick oan de igge fan de Manzanares’
