oktober 15, 2020
fan Frans van Mieris*
Dêr sit er dan,
de holle oer de tsjettel bûgd,
de bril op ’t puntsje fan de noas,
opdat er mar neat mist…
de algemist.
‘Myn jonge, sjoch,
’t metaal feroaret grif yn goud,
ik bin der wis fan, ’t kin net oars,
dus blaas, sa bist it wend…
as assistint.’
‘Mar baas, ik blaas
al lang, ’t is my wol tafertroud,
dochs tink ik wolris: ’t is net oars,
it blazen jout gjin sint…
mar ’t is de trend.’
‘Sjoch fint, der komt
in tiid dat goud riist út metaal,
dat seit de skerpte fan myn noas,
dus jou ik dy de hint…
wa’t trochblaast, wint.’
* Frans van Mieris (1635-1681)
Skilderij ‘In algemist en syn assistint
yn in wurkpleats’
oktober 14, 2020
fan ûnbekend*
Wat ik net ferwachte hie,
dat wie op ierde stjerrend wier,
want op it plak fan rjocht,
dêr barde it ferkearde,
’t oardiel komt wis nei de die.
Minsken gean net boppe ’t dier
út, beide stjerre op har tiid,
dus diele ’t selde lot;
de minske hat in azem
lykas ’t dier, ’t is stjerrend wier.
Wer kaam ik ta ’t beslút
om te genietsjen yn ’t bestean
sa’t God it oan ús jout;
wat kin men fan de takomst
witte, ’t rint op stjerren út.
Yllustraasje ‘Genietsje foar de dea’
