november 24, 2020
van Jean-Léon Gérôme*
Ze zaten hoog op hun kameel
en keken op de kleurling neer
of hoe hij ook mocht heten,
die vaak zwierf in de woestijn,
te horen aan zijn schorre keel.
De generale staf liet zien
dat Frankrijk heerste overal,
wat iedereen moest weten,
ook al was in de woestijn
geen mens… de kleurling bovenal.
De keizer gaf het tempo aan
en met de stap van de kameel
kon hij Egypte meten,
land dat meer was dan woestijn,
er was geen tijd om stil te staan.
Napoleon op zijn kameel
had tijd en hoogte om te zien
wat zagen de profeten:
verder dan de zandwoestijn,
zijn wereld als een groot geheel.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Napoleon en zijn generale staf
in Egypte’
november 23, 2020
Se hâlde ôfstân fan elkoar,
de blauwe reager en de ree
fanwege grut ferskil fan aard,
mar ek om’t sy solistysk binne,
gjin leden fan in koar.
Sy draaie tagelyk de kop
en stimme dêryn wol wer mei,
nijsgjirrich nei wat boppe bart,
se harkje nei wat sy net kinne,
it protterliet klinkt op.
It koar sjongt fan in nije dei
foar elkenien dy’t sjonge kin,
’t ferskil giet no fan leech nei heech,
bas of sopraan, de ree en reager,
sy dogge solo mei.
