november 26, 2020
fan Mikhail Nesterov*
Syn antlit tsjûget noch fan lijen
nei ’t mystearje fan syn dea,
dy’t nimmen op ’e hichte brocht,
hy doarmet noch troch stêd en gea.
Hy soe de tsarekroan wol krije
om’t syn broer Fyodor stoar,
mar doe’t er njoggen wie, besocht
de dea ek him en song it koar:
Do tsarevich, noch mar in jonge,
Dmitry, gean do no op reis,
foar ivich skynt foar dy it ljocht,
jou ús in glim foar ûnderweis.
It Russysk folk bliuwt foar dy sjongen
ûnderweis yn syn bestean,
want do wurdst hillich, dyn goed rjocht
om tusken God en folk te gean.
Dyn wêzen is noch in mystearje
tusken leed en hillichheid,
as gids foar ’t folk bisto it ljocht,
dat strielet oant yn ivichheid.
* Mikhail Nesterov (1862-1942)
Skilderij ‘De fermoarde tsarevich Dmitry’
november 25, 2020
fan ûnbekend*
De minsken dy’t kwea dogge,
wurde faak mei ear begroeven,
ek noch prize om har wurk,
al wiene it ek boeven.
Om ’t straf net daliks folget
op ’e sûnde, hat dat folkje
nocht oan kwea, want oan it swurk
ferskynt noch mar in wolkje.
It lange libben fan de
sûnders seit neat oer wat komme
sil, want wa’t it kweade docht,
syn libben is ferdomme.
Rjochtfeardigen fertsjinje
wat ferkearden meastal krije;
wat ik om my hinne sjoch:
sy moatte it belije.
Ik sette doe myn sinnen
op it sykjen om Gods wurken,
mar myn wurk wie om ’e nocht,
ik seach it ljocht net skinen.
Ik ha de wille prize,
want ik fûn, der is neat better
as te drinken op ’t bestean,
gjinien wit noch fan letter.
* Yllustraasje ‘Drinke op it libben’
