januari 1, 2021
fan Francesco Trevisani*
Mei de earen fan in bok,
in bonkich lichem mei in sturt,
rûn satyr Marsyas te fluitsjen,
streekrjocht nei syn ûngelok.
Fluitsje koe Athena ek,
útfynster fan it ynstrumint,
’t wie gjin gesicht, troch ûnsjoch spyljen
joech sy him, fataal, de stek.
Marsyas wist dat earst net,
hy fûn de fluit en spile fuort
in fleurich wyske foar de goaden,
tsjin Athena ’s wil en wet.
God Apollo hie in lier,
dus dage Marsyas him út:
in wedstriid mei de ynstruminten…
foar de satyr gjin fertier.
Marsyas ferlear de striid,
waard bûn en rekke út ’e hûd,
hy koe nei fierder libjen fluitsje,
dat Athena striele bliid.
* Francesco Trevisani (1656-1746)
Skilderij ‘Apollo en Marsyas’
december 31, 2020
It wie in dei dy’t bjusterbaarlik
oerkaam op ’e hiele wrâld
dy’t nei it universum seach:
de folken stoarren yn it gat
dat swart wie as de neare nacht…
de wittenskip spriek fan gefaarlik.
Twatûzentweintich mei ’t mystearje
fan it djipste swarte gat
en ek de grutste swiertekrêft,
it slokte alle siken op,
foar harren waard it neare nacht…
it leave libben waard matearje.
Lit ús it by de moanne hâlde
dy’t de nacht ferljochtet mei
de wjerskyn fan de sinne yn
it nije jier, dat yn him hat
’t ûnthjit fan elk nimt him yn acht,
dat op syn heechst wurdt men ferkâlden.
