december 2, 2020
fan ûnbekend*
By al dyn skreppen en ek skuorren
drink dyn wyn mei fleurich sin
en yt it brea mei wille,
rin altyd yn wite klean,
jit oalje op dyn holle,
oan ’t bestean silst net swier tille;
genietsje mei dyn leave frou
fan alle dagen dy’t God skinkt;
doch wat dyn hân fynt, net te min,
want yn it deaderyk, dat winkt,
is gjin wurk, dus ek gjin lean.
By it skreppen en it skuorren
is de priis net foar wa’t fluch
de libbensbaan berinne,
it brea net foar de wiisten,
rykdom ek net foar wa’t kundich binne,
foar de handichsten is net de geunst,
want allegearre treft it tafal,
elk rint tsjin deselde muorre
fan de tiid, dy’t nimmen wit;
gjin fisk wit fan de fûke,
gjin fûgel fan it net,
sa wit gjin minske hoe’t it sit
mei ’t ûnheil as it libben stûket.
* Foto ‘Fûgelflappen’
december 1, 2020
van Jean-Léon Gérôme*
Hij staat erop, het is ook om
te zitten, stil genietend van de pijp
en rokend weg te dromen,
daarna op te staan om uitgerust
weer op de markt te komen.
Zo prijst hij zijn tapijten aan,
als vruchten in zijn atelier gerijpt,
waarin ’t motief van bloemen;
met die handel is hij uitgerust
om zich te laten roemen.
Maar roem, zo heeft hij wel geleerd,
heeft in een kritisch oog zijn tegendeel,
dus blijft hij niet gelaten
wachten, maar verkondigt weer de lust
van zitten, roken… praten…
… want praten volgt op weer gaan staan
en vormt van stil genot het tegendeel.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Tapijthandelaar’