januari 2, 2021
fan ûnbekend*
Wol harkje nei myn klacht,
hoe’t myn broers my twongen ha
te passen op ’e wyngerds,
dêrom bin ik brún ferbaarnd,
mar wêrom stean ik noch op wacht?
Ik harkje nei syn stim
as myn leafste my fertelt
wêr’t hy syn keppel weidet,
dêrom bliuw ik hjir net stean,
mar gean op slach op siik nei him.
Asto it plak net witst
wêr’t myn keppel hjoed tahâldt,
dan folgest mar de printen
fan de poaten fan de skiep,
dan bisto wis datst my net mist.
Myn leafste, tútsje my,
want dyn tuten binne swiet
as oalje, kostliker as
wyn, dyn namme jit ik út
as oalje, want ik hâld fan dy.
* Yllustraasje ‘Hoeder mei keppel’
januari 1, 2021
fan Francesco Trevisani*
Mei de earen fan in bok,
in bonkich lichem mei in sturt,
rûn satyr Marsyas te fluitsjen,
streekrjocht nei syn ûngelok.
Fluitsje koe Athena ek,
útfynster fan it ynstrumint,
’t wie gjin gesicht, troch ûnsjoch spyljen
joech sy him, fataal, de stek.
Marsyas wist dat earst net,
hy fûn de fluit en spile fuort
in fleurich wyske foar de goaden,
tsjin Athena ’s wil en wet.
God Apollo hie in lier,
dus dage Marsyas him út:
in wedstriid mei de ynstruminten…
foar de satyr gjin fertier.
Marsyas ferlear de striid,
waard bûn en rekke út ’e hûd,
hy koe nei fierder libjen fluitsje,
dat Athena striele bliid.
* Francesco Trevisani (1656-1746)
Skilderij ‘Apollo en Marsyas’
