februari 2, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Een hond te midden van de honden,
op die wijze leefde hij,
nadat hij wijs geworden was
door het schandaal met kapitaal…
hij heeft zijn onderdak gevonden.
Een ton bood tegen zon en regen
hem bescherming dag en nacht,
hij voelde zich zoals hij was:
gelukkig met zijn kom en nap,
wat hij beschouwde als een zegen.
Een zegen vond hij masturberen,
wat hem ook gegeven was
als man, een climax van geluk,
hij deed het vaak in ’t openbaar,
geen argument kon ’t wrijven keren.
Kon hij zijn honger ook maar stillen
door te wrijven op zijn maag,
dat was zijn tegenargument,
zichzelf voorzien, dus autarkie…
wie zou geen eigen wijsheid willen?
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Diogenes’
februari 1, 2021
Juster liet de moanne witte
dat in skjinne loft bringt froast
by wyn dy’t nei it easten draait,
fan Ruslân ôf iiskâlde lucht,
wat oer de tastân dêr wat seit.
Alle beammen wyt berime
konstatearre ik dy moarns,
in opdruk yn it moanneljocht;
fan kâlde wyn doe noch gjin sucht…
de moanne hie ’t miskien betocht.
Tsjin de jûn begûn ’t te waaien,
iiskâld út it westen wei
mei hurde kneppels, klap op klap,
in blauwe hûd wie Ruslân sljucht,
fan rym nei wynkrêft gie te rap.
Sa’t de moanne ljocht en tsjuster
ken, sa is it mei de kjeld,
earst giet dy hinne, komt dan wer,
de earnst feroaret yn in klucht,
wat hjir moarns rimet, flokt jûns dêr.