januari 20, 2021
fan ûnbekend*
Myn freondinne, do bist moai,
dyn eagen tusken ’t weagjend hier,
dyn tosken tusken reade lippen,
dyn boarsten, as in toer dyn hals,
do bist yn leafdestoai.
Kom, myn breid, de berch bydel,
dêr’t wenten binne fan de liuw
en panter, dy’t net tippe kinne
oan dy, do hast myn each betsjoend,
fljochst sierlik as in swel.
As in tún bisto, op slot
is dy, dyn welle is ek ticht,
út dy wei sprút it hôf fan Eden
mei blommen, beammen, swiet de frucht,
it paradys op sicht.
* Foto ‘Paradys’
januari 19, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Het vroege licht komt langzaam binnen
na een nacht van waakzaamheid
voor wat zij zien als oude wetten
van een macht die onrecht tolereert
om zo de vrijheid te beletten.
Zij hebben alles nog te winnen,
want verloren hadden zij
zichzelf aan dwingende dictaten,
maar nu nemen zij de eigen pen
om vast te leggen na lang praten.
Het schrijven gaat niet zonder stoten,
want de vrijheid is complex,
tenslotte komt er een verklaring
die het land verenigt, staat na staat,
’t komt wereldwijd als openbaring.
Tweehonderdvijftig jaren later,
afgerond op dit getal,
komt weer een eind aan de dictaten
die bevorderen inlandse haat…
de tijd schudt weer dezelfde kaarten.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Werken aan de
Onafhankelijkheidsverklaring’