februari 12, 2021
Syn langstme nei it iis is grut,
de lêste kear is jierren lyn
dat hy noch streken sette;
grutsk, foar ’t each parmantich,
liet er him op noaren sjen…
hy is no sânensantich.
Fan alle kanten wurdt him sein:
‘Hâld do dy dizze iistiid yn,
do moatst dy dêrta sette
om mei beide fuotten
op ’e grûn te bliuwen, want
mei iis falt net te spotten.’
No stiet er op ’e planken fan
de brêge, net op it toaniel,
wat hy fansels min sette
kin, ’t hat wat fan lizzen
op it iis, wat hy net wol…
hy hat neat mear te sizzen.
februari 11, 2021
fan Henry Raeburn*
As lid fan iisklub Edinburgh
woe hy net achterbliuwe,
om’t er lang al foargie foar de Hear,
dy’t iisnocht nea belibbe hie,
Hy wie foar oaren yn de wear.
Mar dûmny Walker, net oars wend
as rinne, woe hjoed ride,
skiednis skriuwe op Loch Duddingston,
om’t hy no ienkear preker wie,
wat trochgie yn dat gea foar stunt.
De redens skrasten oer it iis
as wiene ’t swarte krieën
yn deselde trant as preker Krie,
dy’t wankel op ’e redens stie,
mar die as hy te pakken hie…
… de slach, alhiel oan ’t riden wend…
wa’t foargie, bleau net achter
op ’e flakte fan Loch Duddingston.
* Henry Raeburn (1756-1823)
Skilderij ‘Dûmny Walker op redens’