maart 4, 2021
fan Vincent van Gogh*
Sy hat it wurd, it heechste,
mei de stipe fan de frije hân,
de oare hâldt him by de mouwe,
ek as stipe, want de grûn is hurd
en ûnegaal… sy ha in hechte bân.
Hy is net mear sa linich,
hat de eagen rjochte op ’e grûn,
omdat de frou yn him fertrouwen
hat, sa hâldt er beide wol oerein,
genietsjend fan de wûndermoaie jûn.
De beammen mei oliven
rûzje ’t wolkom, biede oan de frucht,
gjin slang krûpt oer de kromme tûken
as nei Eva yn it paradys…
troch ’t drokke praat ûntsnapt har soms in sucht.
Al is it mar in skyltsje,
foar de moanne jout it strieljend ljocht,
romantysk oant de fierste hoeken…
sy is stil, it lêste is krekt sein:
‘Hasto hjoed alris oan ús troudei tocht?’
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Skilderij ‘Kuierjend pear by moanneljocht’
maart 3, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
In fisioen kriich ik foar eagen
oer Juda en Jeruzalem:
de timpelberch ferriisde
boppe berch en heuvel út,
brocht alle folken yn beweging,
nei’t se klear it Godshûs seagen,
dat bekend stie om de lear
fan hoe’t de rjochte wegen rinne,
dy’t Sion troch it leauwe wiisde.
Tusken folken sprekt God rjocht,
sadat de wapens tusken naasjes swije,
it swurd wurdt ploech, de sichte spear;
Dan giet it Godsfolk yn it ljocht
de rjochte wegen fan de Hear.
Byld ‘It swurd wurdt ploech’