mei 18, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Een leuning steunt zijn linkerhand,
de rechter heeft het vaatje vast
waaruit hij net gedronken heeft
op koopwaar van eergister,
door de prijzen was hij blij verrast.
Hij stalde net zijn koopwaar uit,
zes stuks en dan ook nog een kind,
één bloot voor wie wat meer beleeft
aan een slavin dan afstand
houden, beter uit komt ook de tint.
Het slavenkind verhoogt de prijs,
zo’n kleine wordt natuurlijk groot,
de waar is altijd naar de groei,
maar komt er ziekte in het
spel, dan vreest de koper voor de dood.
Zijn blik glijdt nog eens over waar
die stellig is de moeite waard,
behalve dan het zwarte stuk,
dat in elkaar gedoken
zit, die waar is door de kleur ontaard.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Slavenmarkt’
mei 17, 2021
It bylket like flak as earst,
doe’t froast de Kolk ta iisbaan makke
yn in wike as fan âlds,
elk hie de slach samar te pakken.
De motor sloech ek samar oan,
hoewol’t de maitiid it net meitsje
koe mei nachts noch ûnder nul,
elk woe al ier yn topfoarm reitsje.
De foarmen ljochtsje dûbel op,
sawol op ’t wetter as dêrboppe,
blakstil waar jout ’t spegelspul
in simmersk oansjen, sicht op toppen…
… fan nocht om nei de Kolk te gean,
nei’t froast in flakke iisbaan makke
hat, mar no om as fan âlds
kâldwei in koel glês bier te pakken.