mei 22, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Jeruzalem, do liuw fan God,
litst jier nei jier foarbygean,
fierst it hiele jier troch feesten,
mar it sil dy near fergean.
Troch God wurdst yn it neare dreaun
en klagest oer de fijân,
dy’t dy ynslút, skânsen opsmyt,
delslacht troch syn wrede hân.
Dyn wurden komme út ’e grûn,
want ek dyn geast is delslein,
’t lûd is troch it stof bedimme,
mar ’t betsjut noch net de ein.
Ynienen is der frettend fjoer,
om’t God it foar dy opnimt,
grut geweld fan stoarm en tonger,
wat dy folle better stimt.
De fijân sjocht him yn de dream
oan tafel iten, drinken,
mar wat bliuwt, is toarst en honger…
‘Sjoch,’ seit God, ‘wat Ik dy gun.’
Yllustraasje ‘Wat God Jeruzalem gunt’
mei 21, 2021
fan Jacopo Zucchi*
De moaiste frou op ierde,
Psyche, waard earst net bemind,
se frege rie oan it orakel,
dy’t har daliks witte liet:
‘In meunster sil dy drage
nei ’t kastiel, in frjemde fint.’
Se liet har troch him liede,
mocht him nachts op bêd net sjen,
wat wekker makke har gefoelens;
mei in mes en oaljeljocht
gie sy mei pine mage
om it meunster te besjen.
Har ljocht foel fol op Eros,
tagelyk in oaljedrip,
sadat er opsprong, by har wei gong;
Psyche hat him oeral socht,
har oer dy drip beklage,
rekke djipgeand yn in dip.
Uteinlik rekken beide
op Olympos mei elkoar
ferbûn, gjin meunster yn de leafde,
mar wol Eros mei syn liet:
‘Op hannen sil ik drage
Psyche, want dêr bin ik foar.’
* Jacopo Zucchi (1541-1596)
Skilderij ‘Eros en Psyche’