mei 30, 2021
fan ûnbekend*
fan Constantin Brancusi**
De swierte fan syn jongesjierren
droech er hiel syn libben mei;
as swalker fan syn alfde ôf
kriich hout en stien him yn de ban,
de fûgel wie in iepenbiering.
Hy seach de fûgel yn de romte
tusken grûn en himel yn,
fan swierte nei in slanke foarm,
hy makke dêr in keunstwurk fan,
woe sa oer grinzen hinne komme.
Soks koe net neffens de dûane:
ynfier fan in stik metaal,
dus sloech it apparaat alarm;
justysje makke dêr wer fan
in keunstwurk út Brancusi’s hannen.
De keunstner stribbe nei de ienfâld:
ideale foarme-taal
nei Plato’s himelhege noarm.
* Foto ‘Constantin Brancusi’
** Byld ‘Fûgel yn de romte’
mei 29, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Der komt in ein oan it geweld
en oan it narjen fan de spotter,
mei ferbrekkers fan it rjocht is ’t dien,
útrûge wurde de ferkearden,
wat fertoarre is, wurdt grien.
De Libanon wurdt wer in hôf,
de doven sille wat beskreaun stiet,
hearre, blinen sille ’t ljocht wer sjen,
de alderearmsten jubelje it
út, sa bliid as lytse bern.
Tenei sil Jakob rjochtop stean,
de skande sil him net mear treffe;
wat syn bern dan sjogge, is it wurk
fan Him foar wa’t sy hillich sjonge…
’t hôf leit ûnder ’t iepen swurk.
Foto ‘Hôf fan Libanon’