augustus 31, 2021
van Jean-Leon Gérôme*
Laat Turkse tulpen volop bloeien
in de lage landen aan de zee,
al wiegend op de zilte winden,
voor de bloem een vruchtbaar stee,
daar laat de koopmansgeest zich vinden.
De koopman hield van speculeren
met zijn aandeel boven elke prijs
die tulpen voor zijn inzet schonken,
niemand bracht hem van de wijs,
want kleurrijk goud bleef jaren lonken.
Maar toen de wind begon te draaien,
droogde boven land de handel op
en ging zijn aandeel naar beneden,
maar de koopman, koel van kop,
zag uitkomst in het veld vertreden.
De commandant liet zijn soldaten
tulpen trappen om de lage prijs
door minder aanbod weer te laten
stijgen, maar het zicht bleef grijs…
de tulpen voelden zich verlaten.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘De tulpenwaanzin’
augustus 30, 2021
Miskien hat hy it noch besocht,
fertrouwend op syn skerpe neilen,
dêr’t er rap mei troch de modder groef,
mar ’t asfalt fan de Grienedyk
hat foar de mol gjin útkomst brocht.
De namme fan de dyk klonk grien,
wat brocht him sa heech yn betizing
dat er blynwei oer it asfalt stiek
mei as gefolch de klap ta lyk…
wat hat er dêrfoar noch ferstien?
Gjin stappen út ’e fierte wei,
want dêrfoar hie de klap al klonken;
swijend stie ik by syn libben stil,
oan ’t ‘in memoriam’ gelyk,
ik wynde my dêr net foarwei.
Him lizze litte koe ik net;
hoewol’t de Grienedyk klonk griener
as it swarte asfalt hawwe woe,
lei ik de mol yn ’t gers, myn blyk
fan piëteit wie net te let.