september 23, 2021
fan Frans van Mieris*
Hjir sit ik nei myn swiere plicht,
in pypfol ha ik wol fertsjinne
nei de eksersysje
mei ’t metalen boarstkuras,
de kâns is grut dat wy it winne.
Men kin it sjen oan myn gesicht,
dat striidber is, sa sizze maten
dy’t my better kenne
as de boargers, ’t sloppe ras,
dêr falt oer striid net mei te praten.
It praat giet wol oer fierste licht
en ek te slop fanwege ’t smoken,
oer bliuwt dan it drinken
fan in kanne bier en as
dat ek net kin, dan sil ik stoke…
… salang’t de sloppelingen my
net langer smokend sitten sjogge…
drinkend sil ik blinke!
* Frans van Mieris (1635-1681)
Skilderij ‘Alde soldaat mei pipe’
september 22, 2021
As jonkje hie er fan de bôge heard
dy’t Noäch oan de himel seach
neidat de arke wer op ’t drûge stie,
de rêding fan it nije libben…
hie er doe syn arke al op ’t each?
Miskien in klompskip yn de Baarder feart,
dat fêstsiet oan in lang stik tou
en dêr’t oan ’t roer in boartersbistke stie,
mar Noäch liet er grif dêrbûten…
letter makke er syn arke ôf.
De pream mei opbou, noch yn âlde steat,
in wenning foar in goede priis
yn jild, mar mear noch foar it heechste lok
foar minsken fan it nije libben…
stoarm noch floed brocht harren fan de wiis.
Nei jierren fûn in transformaasje plak,
de oergong nei it romme sicht
oer grûn en wetter by de Snitser mar
foar har genot fan ’t frije libben…
Jierren letter die er wer syn plicht.
Doe’t sy it sicht ferlear op it bestean,
hat hy foar har de rjochting wiisd
fan arke nei sân heech en wer werom,
hy soarge foar in gaadlik libben…
rekke sels dêryn noch net fertiisd.
Fan ’t Potten-wetter nei de ‘Waterman’,
omdat syn geast gjin sicht mear hie
op Noächs arke op ’e fêste grûn,
hy koe it sels net langer rêde…
mei syn eigen arke briek de trie.