september 29, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Jongfaam, do dochter Babel,
gean nei ûnderen, de troan bydel
en lit dy sakje op ’e grûn,
do bist net langer yn de geunst,
de wierheid klinkt no ienkear skel.
Begjin te meallen mei de
mole, doch foarwei de wale, til
de sleep op, want sa rekkest bleat,
dyn neakenens komt oan it ljocht,
troch skoof en skande wurdsto stil.
Gean sitten, krûp yn ’t tsjuster
wei, dyn keninklike namme giet
ferlern, do hast myn útkard folk
mishannele, de âlderein
fernaam dyn jok mei djip fertriet.
Wol harkje, wiif yn wielde,
soargeleas sitsto noch op ’e troan,
mar widdo wurdst en boppedat
silst al dyn bern net langer sjen,
dat dyn ellinde komt deroan.
* Foto ‘Yn ellinde’
september 28, 2021
van Thomas Moran*
Wat beweegt een mens op golven
hoger dan zijn lengte is?
Niets anders dan zijn evenwicht,
want anders gaat het mis.
Langer blijft hij er dan even,
anders mist hij er de zon,
die telkens op- en ondergaat,
voor ’t licht de eerste bron.
Ondergang blijft in gedachten
met de zon in evenwicht;
zolang de zee hem bezighoudt,
is hij op ’t licht gericht.
Ook het maanlicht tussen wolken
spreekt hem in gedachten aan,
totdat een wrak zijn ogen raakt,
dan blijft hij niet meer staan.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘Zonsondergang’
Schilderij ‘Scheepswrak bij maanlicht’
