november 2, 2021
van Thomas Moran*
Hij kronkelt tussen rotsformaties
door, de waterslang, al lang
dezelfde weg, onzichtbaar
voor de mens die niet diep buigen wil
vanaf de hoogte naar de diepte,
dit vanwege het gevaar.
Maar boven dreigen ook formaties
wolken met dezelfde drang
om naar de diepte af te
dalen voor wie nog niet buigen wil
vanaf de hoogte naar de diepte…
Colorado vraagt het je.
Wie standhoudt tussen twee formaties,
geeft niet toe aan het geweld,
of ’t zichtbaar of onzichtbaar
is, wat geldt is nu zijn eigen wil,
die buigt voor wat te zien valt…
’t raakt zijn innerlijke snaar.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘De afgrond van de Colorado’
november 1, 2021
Se litte los as wie ’t foargoed
dat alle hoop ferfleane soe,
gjin sicht der wie op ’t paad
dat nei de takomst rint…
as bleau it by hol klinkend praat.
Se prate der al jierren oer
mei wurden yn in hege flecht
dy’t misse ’t krekte paad
fan aksje dy’t goed rint…
it giet no ienkear om ’t klimaat.
Sjedêr de lêste dy’t noch bloeit,
in wite tusken ’t grien fan hoop…
slacht men op him regaad?
Sjoch hoe’t it sicht it wint
fan inkeld praat oer it klimaat.
