november 4, 2021
fan Lev Efemovitsj Kerbel*
Gjin sprake fan reserve,
want himsels seach hy sa net,
hy liet syn hannen prate
mei de stiennen,
fan praatsjes gjin ferlet.
De hurde stiennen sprieken
him mear oan as ferve
oan de sloppe kwast, dy spatte
oeral hinne,
semint foldie him skoan.
Hy boude yn de hichte
as de lieders fan it lân,
mei him foel net te spotten,
’t soe bêst kinne:
sy harken nei syn hân.
Dus stie hy grif syn mantsje,
tagelyk foar ’t lân model…
wa hie it oer reserve?
Hy soe winne,
foar him kaam ’t dêrop del.
* Leve Efemovitsj Kerbel (1917-2003)
Skilderij ‘Arbeidreserves’
november 3, 2021
fan Jan Brueghel de Jonge*
Slaan de eagen nei de himel op,
sjoch ûnder hoe’t de ierde is,
de himel wurdt ea wei yn reek,
de ierde sil as klean ferslite,
myn gerjochtichheid is lykwols wis.
Wa’t op ierde wenje, sprekke op,
sy húnje wa’t rjochtfeardich is,
it binne minsken, wês net bang,
sy sille stjerre as langpoaten,
myn gerjochtichheid is ivich wis.
Ut ’e rotsen binne jimme houd,
as stiennen út ’e graverij
ha Ik jim groeven, harkje dus
nei My, jim sille treaste wurde,
myn gerjochtichheid giet net foarby.
Sjoch nei Abraham, jim âlde heit,
nei Sara dy’t jim brocht te wrâld;
doe’t Ik him rôp om fuort te gean
út Oer wei, wie hy noch allinne,
myn gerjochtichheid is mannichfâld.
Alles leit yn Sion noch yn pún,
it ûnlân is in wyldernis,
mar rekket wer yn folle bloei,
wurdt troch myn hân as hôf fan Eden,
dêr’t gerjochtichheid de grûn fan is.
* Jan Brueghel de Jonge (1601-1678)
Skilderij ‘It hôf fan Eden’
