december 22, 2021
Hy hat him mei út Dútslân nommen
as de tûke keapman C en A,
foar Friezen ek de lapkepoep…
hy woe der neat foar ha.
De hege hoed hat hy ôfnommen,
foar boerinnen wie it derop ta,
sy tocht dat hy foar Friezen kroep…
jawis, hy woe der neat foar ha.
Hy soe wol wer ris by har komme,
ier of letter yn de stêd, no sa,
de Friezen libben as in groep…
mar stjerrend wier, hy woe der neat foar ha.
De krystbeam hat sy doe oannommen,
letter koe sy him as C en A,
der wie gjin sprake mear fan poep…
mar wrachtich wier wie wol, hy woe der wat foar ha.
december 21, 2021
van Edward Moran*
Een ruwe zee nadat een storm
geleidelijk was uitgeraasd,
maar toen de avond al vroeg viel,
ging hij nog lang niet liggen…
was hij door ’t verloop verbaasd?
Hij was aan ’t zeegeweld gewend,
viel niet meer over wat kwam op
zijn pad, een schipbreuk of een lijk,
die beide bleven liggen…
wie nog leefde, zocht hij op.
Hij had het licht, zijn hond de reuk,
gewend was ’t dier ook aan elk sein
dat uitgezonden werd van zee;
die beide konden redden
met of zonder maneschijn.
Zo liepen zij met het verloop
van storm naar hoge golven mee,
die rolden menig uur nog door;
vannacht was er geen redden
aan, geen sein kwam van de zee.
* Edward Moran (1829-1901)
Schilderij ‘Reddingspatrouille’