december 21, 2021
van Edward Moran*
Een ruwe zee nadat een storm
geleidelijk was uitgeraasd,
maar toen de avond al vroeg viel,
ging hij nog lang niet liggen…
was hij door ’t verloop verbaasd?
Hij was aan ’t zeegeweld gewend,
viel niet meer over wat kwam op
zijn pad, een schipbreuk of een lijk,
die beide bleven liggen…
wie nog leefde, zocht hij op.
Hij had het licht, zijn hond de reuk,
gewend was ’t dier ook aan elk sein
dat uitgezonden werd van zee;
die beide konden redden
met of zonder maneschijn.
Zo liepen zij met het verloop
van storm naar hoge golven mee,
die rolden menig uur nog door;
vannacht was er geen redden
aan, geen sein kwam van de zee.
* Edward Moran (1829-1901)
Schilderij ‘Reddingspatrouille’
december 20, 2021
De âlde beam kreunt lûder
by berjochten út ’e wrâld
dy’t hieltyd skerper klinke:
‘Telle sil ik hiel it folk,
troch my wurdt mannichien net âld.’
Mar kroane hearsker fan de
hiele wrâld, wol harkje nei
’t berjocht om te fertellen:
‘Net it tellen is it ien
en al, dêr is de ein fan wei.’
‘Jim sille troch de knibbels
gean, de holle bûge foar
it byld fan bûten azem
reitsje, deaden binne tolk
fan… foar in foarst is neat te bar.’
‘Do kroane hearsker troch de
dea, wol sjen it daagjend swurk,
it sein om te fertellen
dat it mei dyn hearskjen dien
is… telle is gjin hieljend wurk.’