december 25, 2021
van Anton Mauve*
’s Morgens had het nog gedaagd
toen zij het pad beliepen
dat voerde naar de horizon,
twee mensen en hun ezel…
niemand heeft zich afgevraagd
wat hun bestemming was.
Zij stemden samen overeen,
geen afstand hield hen tegen,
ook die niet tussen beide in,
hoewel dat was geboden…
niemand keek nog om zich heen,
omdat het avond werd.
Langzaam trok het avondrood
hen naar de verre einder,
het einde van de wintertijd
die achterliet de sporen
van veel zieken en de dood,
wat geen bestemming was.
Daarom trekken zij maar voort,
omdat zij in verwachting
was én omdat de morgen gloort.
* Anton Mauve (1838-1888)
Schilderij ‘Sneeuwlandschap bij
ondergaande zon’
december 24, 2021
fan ûnbekend*
Hy hat him hjir nei wenjen set,
Apollo, god fan alle hoeders;
hoede waarden sy troch him,
sadat har neat oerkomme koe
en ek net dy fan Betlehem.
Dy hoeders fielden har gerêst
doe’t hy ynienen nêst de ingel
stie dy’t spriek fan ’t hillich bern,
sadat sy rûnen nei de stâl…
Apollo woe him ek wol sjen.
Hy seach de stâl en skamme him
foar ’t eigen honk, de lúkse timpel
mei syn pylders en in dak
dat eage as in grize bol…
hy kriich as god wol syn gerak.
De hoeders lieten him doe sjen
dat sy it goede foarbyld joegen,
lykas hoeden sy de god:
Apollo knibbele mei har…
syn timpel gie foargoed op slot.
* Foto ‘Timpel fan Apollo yn Kassel’