februari 8, 2022
van Andrew Wyeth*
Het lichte viert de overwinning
op de zwaarte van het luchtgevecht,
danst uitgelaten op de wind,
maar waar komt het terecht?
De tegenstander was de stormkracht,
heerser over zee en oceaan,
die in ’t verleden alles won,
niet zelden als orkaan.
Gevleugeld gingen zij de strijd aan,
als brigade van de stoere sport,
elk vloog zo hoog en laag hij kon,
’t heeft niet aan durf geschort.
Olympus zag het aan, tevreden
dat de hele wereld deelde mee
in de prestaties op niveau,
er klonk een luid hoezee.
Het lichte kon geen weerstand bieden
aan de wind, het wezen van de geest,
die voert naar waar onvrijheid heerst,
het feest is kort geweest.
* Andrew Wyeth (1917-2009)
Schilderij ‘Luchtmacht’
februari 7, 2022
Al wekker foar in nije flecht
stie hy heech op ’e brêgeleuning
djip te tinken oan de nacht,
dy’t swart wie as syn eigen fearren,
mei ’t gefoel ‘ik bin it echt’.
Hy wist ‘ik bin yntelligint’,
dus koe hy nacht oan dei ferbine
mei syn brein fan read nei ljocht,
fan bloed dat ier begûn te streamen
nei ’t gefoel ‘ik bin in fint’.
En doe’t de himel kaam yn ’t ljocht
dat út syn brein begûn te streamen,
wylst syn fearren bleauwen swart,
liet hy him as in hearsker hearre:
‘Wit, ik ha de dei betocht.’
Syn tinken bliuwt totalitêr,
want as diktator sil er hearskje
oer de fûgels fan it gea,
dy’t mei har kleuren witte litte:
‘Hy is oeral, hjir dan dêr.