maart 2, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
Oerein, profeet, it giet no oan,
wat Ik dy sis, dat silsto dwaan,
dus skrilje foar har net tebek,
oars lit Ik dy troch har ferslaan.
Do wurdst lykas in sterke stêd,
in pylder dy’t fan izer is,
in muorre, net fan stien mar brûns,
sa bisto fan dyn krêften wis.
Wa’t macht hat, nimt it op tsjin dy,
mar kin dy as profeet net oan,
want Ik stean dy geduerich by
en stjit de foarsten fan de troan.
Mar sis dan ek tsjin ’t folk it wurd
dat tsjûget fan de jierren doe’t
Ik brocht it folk troch de woestyn
en leafde makke ’t libben goed.
* Yllustraasje ‘Tocht troch de woestyn’
maart 1, 2022
van Andrew Wyeth*
Verlaten ligt het land erbij,
te ver verwijderd van de stad
om aan te horen wat slaat in,
de schreeuw van wie getroffen zijn,
maar ’t is nog niet voorbij.
De vlakte weet nog van het bloed
dat Stalin jaren vloeien liet,
de honger die de maag aanvrat,
onvrijheid als een stille pijn,
toch had de toekomst moed…
… om vrij te zijn, een eigen staat,
in staat voor jaren later bloei
als teken van een nieuw begin;
zo zou het altijd moeten zijn:
in staat tot elke daad.
Maar op de voorgrond rijst het beeld
op van een monster, Stalins zoon,
die vreet het land op na de stad,
wroet alles om als smerig zwijn…
wie is het die hem keelt?
* Andrew Wyeth (1917-2009)
Schilderij ‘Wintervelden’